Chorzy z migotaniem przedsionków są w różnym stopniu narażeni na wystąpienie udaru niedokrwiennego mózgu. Precyzyjna ocena ryzyka udaru może być dokonana z użyciem tak zwanej skali CHA2DS2-VASc.
Nazwa CHA2DS2-VASc pochodzi od pierwszych liter angielskich nazw czynników ryzyka wystąpienia udaru:
→ C od Congestive heart failure/left ventricle dysfunction, czyli określeń związanych z niewydolnością serca/dysfunkcją lewej komory serca,
→ H jak Hypertension, czyli nadciśnienie,
→ A jak Age, czyli wiek (ponad 75 lat),
→ D jak Diabetes, czyli cukrzyca,
→ S jak Stroke czyli udar,
→ V jak Vascular disease, czyli choroba naczyniowa,
→ A ponownie jako Age, czyli wiek (tym razem w przedziale 65–74 lat)
→ S od Sex category, czyli płeć pacjenta (w tym wypadku płeć żeńska to 1 punkt).
Za każdy z wymienionych czynników ryzyka pacjent otrzymuje 1 punkt. W interpretacji wyników skali CHA2DS2-VASc wyodrębnia się trzy kategorie ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu w migotaniu przedsionków:
1. wynik 0 - małe ryzyko udaru,
2. wynik 1 - umiarkowane ryzyko udaru
3. wynik ≥ 2, który oznacza duże ryzyko udaru.
Największe ryzyko udaru niedokrwiennego mózgu stwierdza się u chorych z migotaniem przedsionków, u których wcześniej rozpoznano udar lub przejściowe objawy niedokrwienia mózgu oraz u chorych w wieku powyżej 75 lat.
1 punkt w skali CHA2DS2-VASc oznacza ryzyko 1,3-2% incydentów zakrzepowo-zatorowych w skali roku. 3 punkty to ryzyko rzędu 3,2% na rok, a 6 punktów – 9,8% na rok, Uzyskanie wyniku maksymalnego, czyli 9 punktów odpowiada ryzyku rzędu 15,2% na rok. Jednocześnie szacuje się, że tylko ok. 10% chorych z migotaniem przedsionków nie ma wskazań do przewlekłej antykoagulacji, a roczne ryzyko wystąpienia udaru mózgu w tej grupie wynosi około 0,5%.
Strategię postępowania przeciwzakrzepowego w migotaniu przedsionków, według aktualnych europejskich zaleceń, przedstawia następujący algorytm:
Częste pytania
powiązane z artykułem:
Więcej pytań
