Istnieją dwie podstawowe strategie leczenia przewlekłego migotania przedsionków:
Pierwszą z nich jest walka o wyeliminowanie arytmii oraz o utrzymanie normalnego rytmu serca (zwanego rytmem zatokowym). Taka walka polega na przerywaniu napadów migotania za pomocą leku antyarytmicznego lub kardiowersji elektrycznej. W celu utrzymania prawidłowego rytmu stosuje się wspomniany lek antyarytmiczny lub wykonuje się ablację migotania przedsionków. Takie leczenie najczęściej dotyczy osób młodszych, bez poważnych chorób serca, u których migotanie jest napadowe, często nawraca i istotnie obniża jakość życia.
Drugą strategią jest akceptacja migotania przedsionków i zastosowanie leczenia, które wspiera prawidłową częstość rytmu komór serca. Leczenie polega na stosowaniu preparatów, które chronią przed zbyt szybkim rytmem komór serca (beta-blokery, np. metoprolol, bisoprolol, lub werapamil czy digoksyna). Jeśli rytm jest zbyt wolny, wówczas chory wymaga wszczepienia stymulatora serca. Takie leczenie dotyczy osób starszych, z migotaniem utrwalonym, gdy arytmia nie powoduje poważnych objawów.
Zasada wszczepiania stymulatora srca
