Udary związane z migotaniem przedsionków stanowią 15-20% wszystkich udarów mózgu. Migotanie przedsionków wiąże się z pięciokrotnie zwiększonym ryzykiem udaru mózgu. Roczne ryzyko wystąpienia udaru niedokrwiennego mózgu u osób niestosujących leków przeciwkrzepliwych wynosi w przybliżeniu 4,5%. U osób, u których występuje kilka dodatkowych czynników ryzyka, zagrożenie może wzrosnąć nawet do około 20%.
Udar mózgu u chorych z migotaniem przedsionków cechuje się o 40-90% większą ogólną śmiertelnością i chorobowością w porównaniu z udarami o innym podłożu. Taki udar często powoduje martwicę i niedotlenienie znacznego obszaru mózgu, a ryzyko zgonu u chorych po takim udarze wynosi 20-25% w ciągu pierwszych 30 dni. Około 40% chorych, którzy go przeżyją, ma znaczne deficyty neurologiczne, co sprawia, że ten rodzaj udaru jest uważany za najgorzej rokujący. Udar u chorych z migotaniem wiąże się z dwa razy większym ryzykiem otępienia i aż trzy razy większym ryzykiem rozwoju niewydolności serca w porównaniu z udarami o innym podłożu. Co ważne, migotanie przedsionków to przyczyna udaru, której można skutecznie zapobiegać.
